The Road to the Jack, dag 5-6, the Jack

Vrijdag vertrekken we al vroeg vanaf ons hotel in Shelbyville richting Lynchburg. Vandaag gaat het dan echt gebeuren, the Jack 2016!

Waar bij ons de wedstrijden altijd in het weekend worden gehouden zijn ze hier in Amerika op vrijdag en zaterdag. De barbecue belt loopt gelijk met de bible belt, zondags ga je naar de kerk.

Onderweg stoppen we bij de lokale biologische supermarkt om sla te halen. We krijgen ook sla maar je weet nooit wat je krijgt dus kopen we de hele voorraad, alle vier de kroppen.

Het International Outreach team heeft allerlei dingen voor de buitenlandse teams, snijplanken, folie, wegwerphandschoenen, foliebakken, vuilniszakken en keukenrollen. En zij hebben ook ons vlees en meer sla. We krijgen twee hele kippen, 6 racks buikribs, kippendijen, 2 varkenschouders en 2 briskets.
Erg fijn maar wij hebben zelf kip gekocht, en Mike heeft voor ons een brisket meegenomen, een wagyu brisket van Snake River Farms, zo’n beetje de Rolls Royce onder de briskets. Achteraf hadden we misschien ook zelf de ribs en schouders mee moeten nemen maar we gebruiken het vlees van de organisatie.

Na de meat inspection -bij elke wedstrijd wordt je vlees gecontroleerd- kunnen we met de voorbereidingen beginnen. We maken injectiemixen en trimmen het vlees. Normaal doen we dat thuis in de dagen voor een wedstrijd maar die luxe hebben we hier niet. En zo ben je al snel een paar uur zoet. We kijken nog even of we een rondleiding kunnen maken door de Jack Daniel’s distilleerderij maar er zijn alleen lange rondleidingen van meer dan een uur. De korte rondleidingen zijn alleen van maandag tot donderdag, voor de lange hebben we helaas geen tijd.

Ik trim de brisket die Mike Alvarez voor ons heeft gekocht. Wat een schitterend stuk vlees zeg! Waarom kunnen we dit thuis niet zo vinden?

Tussen de bedrijven door komt er een speciaal team van de Jack langs met een zakje hele bijzondere hickorynoten. Deze noten worden nadat ze geplukt zijn voorzien van het wedstrijdlogo en gaan dan een tijdje in een badje met Jack Daniel’s. Voor de wedstrijd gaan ze uit dat bad en gaan ze in een zak, elk team mag één hickorynoot uit de zak halen. En het wil dat er één magische noot is, degene die die pakt wint de wedstrijd!

Om zes uur gaan we in een optocht met alle teams van het wedstrijdterrein naar het Jack Daniel’s welcome centre. Onderweg worden we door het publiek toegejuicht en een enkele oude immigrant zingt hup Holland hup bij het zien van onze Nederlandse vlag. Hoewel ik niet van dit soort dingen hou is het hier wel heel erg bijzonder zo.
Bij het welcome centre staan we in een lange rij te wachten om met schoolbussen naar “the Hill” vervoerd te worden. Mike besluit dat dit wel heel lang gaat duren, hij moet de kip nog voorbereiden en besluit terug te gaan. Wij gaan in die typische gele schoolbussen de Hill op.

Op de Hill is een feestavond voor de teams en genodigden. Er treedt een countryzanger op en er is eten en natuurlijk drank. Het uitzicht over Lynchburg met de ondergaande zon is schitterend, maar het is zo druk dat we besluiten na ons eten en een Lynchburg Lemonade weer naar beneden te gaan. Daardoor missen we de ceremonie waarbij je een briefje met je barbecuezonden van dit jaar in Jasper the Pig -een metalen varken- stopt en Jasper in het vuur van de haard wordt geplaatst, alle zonden in rook opgaan en je met een schone lei aan de wedstrijd kunt beginnen. Ik had het graag meegemaakt maar we zijn hier voor de wedstrijd en op wat leermomenten na hadden we ook niet echt barbecuezonden dit jaar 😉

Beneden aangekomen was Mike al een eind opgeschoten met de kippendijen en vertelde dat de kip toch heel anders is dan bij ons.

Hetty en Frits gingen nog wat boodschappen halen en naar het hotel. Het zou koud worden en waarom zou je met z’n allen blijven als dat niet nodig is?

De grote stukken vlees gingen de smoker in en wij gingen slapen.

Mike A. had stoeltjes meegenomen voor ons maar die waren niet echt comfortabel, zeker niet om in te slapen en die klapstoeltjes van de Jack waren al niet veel beter. Maar we hadden geen bedjes dus het moest maar. Mike had één van de Primo keramische barbecues heet gestookt, het vuur laten doven en die in onze tent gezet om zo voor wat wamte te zorgen maar dat hielp niet echt veel. En in je mummy slaapzak op een stoel zitten is ook geen pretje.

Om twee uur schrok ik wakker, alles deed me zeer, naast me lag Mike in zijn slaapzak op de grond. Het was inmiddels nog maar 7° in de tent. Ik bedacht me dat Mike A. gewateerde verhuisdekens had meegenomen. Hij gebruikt die om zijn vlees in warm te houden als het klaar is, maar ze voldeden perfect als slaapmatten in de tent. Wat is het fijn als je gewoon kunt liggen zonder optrekkende kou. Een goede slaapzak, drie truien, een muts en zo nu en dan een kop koffie van de mannen van de Filous was genoeg om warm te blijven.

Om zes uur was het nog maar 3°C in de tent en was ons vlees klaar. Dat is veel vroeger dan bij ons. De schouders waren net iets te ver naar mijn zin, de brisket was precies goed. Gelukkig kunnen we goed vlees warmhouden dus verder geen probleem, maar zo leer je dat niet al het vlees hetzelfde is, dat gebeurt ons geen tweede keer.

Langzaam ging het richting zeven uur en kwamen Hetty en Frits ons weer versterken en konden we met het hele team en de Filous het traditionele 7:07 breakfast doen, een toost op een mooie wedstrijd met een shot Jack Daniel’s, waar is dat mooier dan op deze lokatie, op deze wedstrijd?

Dan neemt de wedstrijd het eigenlijk over. De inlevertijden zijn hier iets anders, 11:30 saus, 12:00 chef’s choice, dan de kip, ribs, pork en brisket gevolgd door het dessert.
Dit is gewoon routine maar als je een bakje in gaat leveren realiseer je je opeens weer waar je bent, op het wereldkampioenschap waar zo’n 20.000 bezoekers op af komen.

Als alles ingeleverd is breken we de tenten af, ruimen alle spullen op en drinken wat met Mike A. die tijdens het koken niet bij ons mocht komen. Dit om te voorkomen dat teams misschien een Amerikaanse barbecueër hun eten laten maken.

Klokslag vijf uur begint de prijsuitreiking met het Amerikaanse volkslied. Er worden mensen bedankt, anderen in het zonnetje gezet. Dan begint het echt. BBQ Longhorn Ranchhands uit Oostenrijk wordt vijfde bij de saus. Chef’s Choice is opgedeeld in Amerikaanse en buitenlandse teams.

Bij desserts gebeurt iets dat nog nooit is voorgekomen. De nummer tien heeft een perfect score, dat betekent dat iedereen daarboven dat dus ook heeft, ongelofelijk wat een hoog niveau! Alle winnaars zijn Amerikaans en de meeste inzendingen zijn cheesecakes.

Er zijn verder wel wat calls voor de internationale teams maar het is toch voornamelijk een Amerikaans feestje. Tuffy Stone van Cool Smoke, winnaar van vorig jaar, mag een aantal keer naar voren komen en als de Reserve Grand Champion bekend gemaakt wordt is het duidelijk, Cool Smoke wint weer.
Tuffy zelf staat buiten de schuur, maar zijn team staat achter ons. En zo zien we -terwijl de Reserve Grand Champion gehuldigd wordt- een rijtje mannen van rond de zestig staan, de één snuit zijn neus, bij de ander biggelen de tranen over zijn wangen, stuk voor stuk zijn ze aangeslagen. Als dan Cool Smoke als winaar wordt uitgeroepen volgt de ontlading bij het team, maar niet bij Tuffy in eerste instantie. Die blijft heel nederig en vol ongeloof één van de pompoenen vasthouden die ter versiering op het hek van de schuur staan. Wat een bijzonder mooi en emotioneel moment! En wat fantastisch dat we hier bij mogen zijn.

Als we onze scorelijsten krijgen blijkt dat gelukt is wat we wilden, niet bij de laatste tien eindigen. We zijn 78 geworden van de 96 teams.
Bij het dessert staan we op een 16de plaats en met 178.2972 punten is dat heel erg goed! We wisten dat cheesecakes het hier altijd goed doen en hebben daar goed gebruik van gemaakt.

Bij de chef’s choice waren we zevende! En dan niet bij de internationale teams maar in het hele spelersveld! Zo jammer dat daar niet zoals bij de andere categorieën de nummers één tot tien een prijs ontvangen.

Bij de vleescategorieën is het een stuk minder, de lage kipscore zou door onze gerookte kipfilet kunnen komen, iets dat ze hier niet zo kennen. De pork was iets te gaar dat wisten we al, maar de ribs? Maar goed we staan hier tegen de beste teams van de wereld, zijn nergens laatste en gaan zeker niet klagen.

We praten nog wat na over de scores, nemen uitgebreid afscheid van Mike A. die ons zo verschrikkelijk goed heeft geholpen met zijn smoker en alle andere spullen. Echt fantastisch!

Langzaam stroomt het terrein leeg en verandert Lynchburg weer in het dorpje dat het normaal is. Wij sluiten af met een steak in het restaurant naast het hotel. Het was een wedstrijd om nooit te vergeten!