The Jack 2012 – Jack Daniel’s World Championship Invitational Barbecue 2012

Vrijdag was het dan zover, The Jack 2012, één van de grote barbecue wedstrijden van de wereld waar je alleen op uitnodiging mag komen en daar stonden wij! Voor ons begon de dag met een cooking class van Jim Johnson, hij werd hierbij ondersteund door zijn vrouw Becky en de Lohmans en Cage’s. Oude bekenden die ook de jurycursussen en cooking classes in ’t Twiske hebben gegeven.
Deze cooking class werd gegeven om de buitenlandse teams nog meer te leren over hoe het er op dit soort wedstrijden aan toe gaat en om te laten zien wat er van ons werd verwacht. Een nuttige cursus omdat de buitenlandse teams, vanwege gebrek aan ervaring, nagenoeg altijd onderaan het klassement bungelen.

Na deze zeer interessante workshop waar we weer een hoop nieuwe dingen hebben opgepikt zijn Frits en ik teruggegaan naar de tent en zijn begonnen aan ons dessert voor de volgende dag. Ons dessert waren gevulde speculaas rondo’s met het Jack Daniels logo bovenop. Frits had daar speciaal een speculaasplank voor laten snijden.

Omdat een groot deel van de dag vrij warm was, zo’n 25°C, hadden we nogal wat problemen om de bovenkantjes goed uit de vorm te krijgen, maar toen het opeens hard ging afkoelen naar 12°C ging dat een stuk beter. We wilden perse de rondo’s op vrijdag af hebben, te meer omdat ze de volgende dag lekkerder zijn, waardoor we de feestelijkheden op The Hill hebben gemist.
Die feestelijkheden beginnen met een optocht door de teams door het centrum van Lynchburg, daarna met de bus de heuvel op waar het Barrel House van Jack Daniels is. Daar wordt een diner geserveerd en aan het einde kun je je barbecue zonden van het afgelopen jaar op een briefje schrijven en in Jasper (een metalen varken) stoppen. Jasper gaat daarna op het vuur en zo kan een ieder met een schone lei het toernooi in gaan.

We vinden het jammer dat we dat niet hebben mee gemaakt, maar we kwamen voor de wedstrijd en we wilden een goed resultaat neerzetten. Niets is zo vervelend als je achteraf moet bekennen dat je het niet voor de volle 100% hebt geprobeerd.

Nadat we het dessert af hadden zijn we een beetje gaan rondwandelen om een beetje de sfeer op het terrein op te snuiven. Op een gegeven moment ben ik in de auto wat gaan slapen, de hele dag zonder behoorlijke stoel en de kou begonnen hun tol te eisen.
Om één uur kwamen Paul en Nico om de pitmaker aan te steken. En toen die op temperatuur was konden onze varkensschouders daar in. Omdat we de eerste uren toch niets konden doen zijn we nog maar even naar het hotel gegaan om een paar hele korte uurtjes te slapen en even lekker te douchen, toen weer richting de wedstrijd.

Toen we weer terug waren konden de schouders mooi de folie in. Willem was ondertussen bezig met eieren en spek te bakken voor broodjes, een zeer welkom ontbijtje.

Paul en Nico hadden een mooi schema gemaakt voor het inleveren en onze schouder was om 13:30 aan de beurt en het dessert om 14:30. Om 11:30 was de aftrap met Sauce, deze hadden Paul en Nico gemaakt. Als dan eenmaal het eerste gerecht weg is gaat het snel, je hebt telkens 30 minuten tot het volgende gerecht naar de jury toe moet. Door telkens meteen alles op te ruimen en de tafel vrij te maken voor het volgende gerecht en met z’n allen mee te werken verliep het echter zeer voorspoedig. Zo heeft Pieter bijvoorbeeld het meeste van het vlees aangesneden, hij is kok van beroep, dus waarom zou je dan geen gebruik maken van zijn ervaring? De tijd van het inleveren verloopt in een soort roes, je bent zo geconcentreerd bezig dat je alleen maar bezig bent met de gerecht en de klok. De rest merk je niet eens op.

Tussendoor werd het vlees dat niet de juryboxen in ging klein gesneden en uitgedeeld aan het publiek, mooi om te zien hoe er drommen mensen op iemand afkomen met een bak vlees in zijn handen.

Nadat alles was ingeleverd zijn we meteen begonnen met het afbreken van de tenten en het opruimen van de spullen zodat we dat niet na de prijsuitreiking nog hoefden te doen. De prijsuitreiking vond plaats in de open schuur waar eerder de juryleden hadden gezeten. Er wordt begonnen met het Amerikaanse volkslied, dan wordt er een aantal mensen in het zonnetje gezet en dan begint de echte prijsuitreiking.
Helaas werden wij niet één keer richting het podium geroepen. Toen we na afloop de uitslagen kregen bleek dat we op de 82ste plaats waren geëindigd. Op dat moment een erg teleurstellend resultaat vond ik. We hadden maar vijf teams achter ons gelaten. Ik snap nu ook hoe die Olympiërs zich voelen als ze geen goud maar zilver pakken. Je bent een hele tijd hiermee bezig en dan zit je nog steeds onderaan. Dat is ook de reden dat ik niet meteen een verslag heb geschereven.
Nu een aantal dagen later kijk ik er heel anders tegenaan. We hebben gestreden tegen teams die, als ze dat willen, iedere week een wedstrijd kunnen doen en waar het soms jaren voor duurt voordat ze op de Jack mogen meedoen. Al die teams hebben stuk voor stuk een berg ervaring en daarbij weten die ook veel beter wat er in de VS in de smaak valt. Voor ons is dat toch maar een gok. Er zijn heel veel Amerikaanse teams die zouden tekenen voor een 82ste plaats op de Jack, al was het alleen maar om te kunnen zeggen dat ze één keer in hun leven mee hebben mogen doen.

Ondanks het tegenvallende resultaat was het toch een fantastische ervaring, we hebben heel veel geleerd van onze tijdelijke teammaten en vooral veel lol gehad! Ik wilde graag Paul, Nico, Pieter en Willem daarvoor bedanken. Mike Alvarez bedankt voor het lenen van de pitmaster en alles wat je voor ons hebt gedaan, veel te gek! Het International Ambassador Team van de KCBS bedankt voor het mogelijk maken van onze deelname daar. Primo voor de barbecues, tenten, het eten etc. Jack Daniels voor de organisatie en Frits voor een onvergetelijke week in de VS! Volgend jaar weer? 😉

Dit was onze score:
Overal: 82
Kip: 70
Ribs: 56
Pork: 82
Brisket:79
Cooking from the homeland: 27
Dessert: 33
Sauce: 63

Je kunt de foto’s groter klikken.